Większość nabożeństw łączy się zazwyczaj z wystawieniem Najświętszego Sakramentu, o czym wspomina Instrukcja Episkopatu Polski o kulcie Tajemnicy Eucharystii poza mszą świętą. Zwyczajnym celebransem wystawienia Najświętszego Sakramentu do adoracji jest kapłan lub diakon. Gdy duchowni są nieobecni, może to uczynić również akolita, nadzwyczajny szafarz Komunii świętej lub inny wierny delegowany przez ordynariusza. Nie mogą oni jednak udzielić błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem. Wystawienie może mieć miejsce w puszce albo w monstrancji. Diakon lub kapłan do tej posługi zakłada na albę lub komżę oraz stułę. Jeżeli wystawienie jest w monstrancji, wkłada się także kapę oraz biały welon, a jeżeli w puszce, wkłada się jedynie welon. Inni usługujący wkładają szatę używaną tradycyjnie w danym kraju albo szatę odpowiednią dla tej posługi i zatwierdzoną przez ordynariusza.
Na wystawienie Najświętszego Sakramentu składa się: śpiew pieśni, otworzenie tabernakulum po którym celebrans przyklęka, umieszczenie Hostii w monstrancji i postawienie jej na tronie, a także Jej okadzenie, które obowiązkowe jest w przypadku dłuższego wystawienia, a dowolne jeżeli wystawienie ma trwać krócej. Potem rozpoczyna się adorację, w ramach której odmawia się odpowiednie modlitwy, czyta się słowo Boże, czy śpiewa pieśni. Na końcu nabożeństwa wykonuje się śpiew (zatwierdzony do użytku liturgicznego) i następuje modlitwa diakona lub kapłana, który jest celebransem. Potem wkłada na siebie welon, bierze monstrancję i błogosławi lud Najświętszym Sakramentem. Po błogosławieństwie chowa Go do tabernakulum i po przyklęknięciu zamyka je. W tym czasie śpiewa się aklamację eucharystyczną.
Opracowano na podstawie: Dariusz Jaskólski, Posługa liturgiczna diakona, Wyd. Ridero 2020