Papież Leon XIV opublikował swą pierwszą adhortację apostolską zaczynając ją od słów Dilexi te, tj. „Umiłowałem cię” – słów zaczerpniętych z Apokalipsy św, Jana (zob. Ap 3, 9).
Warto w tym miejscu wspomnieć o bliźniaczym dokumencie autorstwa pap. Franciszka – o encyklice Dilexit nos poświęconej miłości ludzkiej i Bożej Serca Jezusa Chrystusa. Encyklika ta uznana została za klucz do interpretacji całego pontyfikatu poprzednika Leona XIV. Możemy zrozumieć, jak Jezus nas kocha – wg pap. Franciszka – „patrząc, jak On działa”. Obserwując Jego działanie, widzimy, że Jezus „poświęca całą swoją uwagę ludziom, ich troskom i ich cierpieniom”. Podejmując tę myśl pap. Leon XIV pisze: „Podziwialiśmy w niej [w miłości – przyp. wł.] sposób, w jaki Jezus identyfikował się z tymi, którzy w hierarchii społecznej stoją najniżej, i jak swoją miłością, daną do końca, ukazał godność każdego człowieka, zwłaszcza gdy jest słabszy, bardziej nieszczęśliwy i cierpiący. Kontemplacja miłości Chrystusa pomaga nam zwracać większą uwagę na cierpienie i potrzeby innych, czyni nas wystarczająco silnymi, aby uczestniczyć w Jego dziele zbawczym, jako narzędzia Jego miłości” (por. n. 2 Dilexit te).
Adhortacja papieska jest ważna dla wszystkich podejmujących służbę względem ubogich w tym świecie, w szczególności dla diakonów, których serca tą miłość winny w sobie nosić. Papież Leon ukazuje miłość Chrystusa, która „staje się ciałem” w miłości wobec potrzebujących. Treścią dotyka obszarów diakońskiej posługi miłosierdzia. Mówi tam o trosce o chorych, walce z niewolnictwem, obronie kobiet będących ofiarami przemocy, prawie do edukacji, towarzyszeniu migrantom, jałmużnie i sprawiedliwości. W swym tekście Leon XIV wspominana świadectwo tej miłości złożone przez diakonów Szczepana i Wawrzyńca.
Prawdziwe bogactwo Kościoła
37. Św. Paweł wspomina, że wśród wiernych rodzącej się wspólnoty chrześcijańskiej było „niewielu mędrców, niewielu możnych, niewielu szlachetnie urodzonych” (1 Kor 1, 26). Jednak pomimo swego ubóstwa, pierwsi chrześcijanie byli wyraźnie świadomi potrzeby otoczenia troską tych, którzy doświadczali większych niedostatków. Już u zarania chrześcijaństwa Apostołowie nałożyli ręce na siedmiu mężczyzn wybranych przez wspólnotę i w pewnym stopniu włączyli ich w swoją misję, ustanawiając ich dla posługi – diakonía w języku greckim – najuboższym (por. Dz 6, 1–5). Znaczące jest to, że pierwszym uczniem, który dał świadectwo o swojej wierze w Chrystusa aż do przelania własnej krwi, był Szczepan, będący częścią tej grupy. W nim łączą się świadectwo życia w trosce o ubogich i męczeństwo.
38. Nieco ponad dwa wieki później inny diakon w podobny sposób wyznał swoją wierność Jezusowi Chrystusowi, łącząc w swoim życiu służbę ubogim i męczeństwo: św. Wawrzyniec. Z relacji św. Ambrożego dowiadujemy się, że Wawrzyniec, diakon w Rzymie za pontyfikatu Papieża Sykstusa II, zmuszony przez władze rzymskie do wydania skarbów Kościoła, „nazajutrz przyprowadził ubogich. Zapytany, gdzie są skarby, wskazał na ubogich i powiedział: «Oto są skarby Kościoła»”. Opowiadając tę historię, Ambroży zadaje pytanie: „Jakież cenniejsze skarby Chrystus może posiadać nad tych, w których sam przebywa według własnego zapewnienia?”. A przypominając, że szafarze Kościoła nie mogą nigdy zaniedbywać troski o ubogich, a tym bardziej gromadzić dóbr dla własnej korzyści, mówi: „Przysługę taką powinien cechować uczciwy zamiar i wyraźna troska. Oczywiście, jeżeli ktoś obraca to na swoją korzyść, jest to zbrodnia; jeżeli natomiast wydaje na ubogich, wykupuje jeńca, jest aktem miłosierdzia”.
Leon XIV, DILEXIT TE
To obowiązkowa lektura dla diakonów. Adhortację można przeczytać lub odsłuchać jako audiobook w języku polskim!