Diakon, mnich, posłaniec wiary w Bawarii, męczennik – wspominany 15 listopada.
Anianus urodził się prawdopodobnie w Irlandii lub Akwitanii we Francji. Według legendy Anianus i Marinus przybyli do Rzymu jako mnisi i zostali przyjęci przez papieża Eugeniusza I w 655 r. Ten wyświęcił Marinusa na biskupa wędrownego i Anianusa na diakona. Jako pustelnicy i posłańcy wiary przybyli na teren Aibling – dzisiejszego Bad Aibling – około 657 roku, gdzie żyli jako pustelnicy przez ponad 40 lat. Marinus został zamordowany i spalony przez grasujących Wandalów – być może oznaczających włóczęgę Słowian. Tego samego dnia Anianus zmarł cudowną śmiercią po przyjęciu Eucharystii i wypuszczeniu złotej gołębicy z jego ust. Obaj zginęli ok. 697 r. w Wilparting koło Irschenberg w Bawarii.
Według legendy 50 lat później kapłanowi Priamowi wyjawiono miejsce ich pochówku. Legendarny biskup Tolusius z Freising kazał podnieść kości Anianusa i Marinusa za panowania Pippina Młodszego i Karlmanna.
Kult jest poświadczony w Sakramentarzu cesarza Henryka II. Historia życia została napisana w XII wieku, prawdopodobnie na podstawie notatki Arbeo von Freising. W XV i XVIII wieku ich szczątki zostały (ponownie) podniesione; parafie Rott am Inn i Wilparting w pobliżu Irschenberg walczyły o posiadanie relikwii. Tam grób pod płytą tufową z VIII wieku jest czczony jako grób męczenników. Po badaniach w 1723 i 1776 r. spór rozstrzygnięto na korzyść Wilparting, według tradycji miejsca męczeństwa i miejsca pielgrzymek do dziś. Niemniej jednak kult w Rott am Inn był nadal kultywowany.
Na południe od kościoła pielgrzymkowego poświęconego św. Marinusowi w Wilparting, w wiosce Alb, oddzielonej Röthengraben, znajduje się kaplica poświęcona Anianusowi w tradycyjnym miejscu jego pustelni.
Foto – Relikwiarz w dawnym kościele klasztornym pod wezwaniem Marinusa i Anianusa w Rott am Inn
opr. dk. Krzysztof Kaput
